برون گرایی و درون گرایی Extraversion and introversion، یک صفت شخصیتی و یک بُعد اصلی و مرکزی در نظریهٔ شخصیت انسان است که توسط کارل یونگ روانکاو معروف سوییسی در سال ۱۹۲۰ مطرح گردیدو با استقبال مواجه شد.
بحث اصلی در این مسئله، انرژی گرفتن انسان از دنیای بیرونش است.
بسیاری از افراد درونگرایی را با سکوت و خجالت همراه می‌دانند در مقابل آن انسان‌های برونگرا افرادی هستند که اجتماعی و شاد هستند. این نظریه بر این اصل استوار است که درونگراها انرژی خود را از درون خود دریافت می‌کنند (ایده‌ها و مفاهیم را از ذهن) و برون‌گراها انرژی خود را از دنیای بیرون خود و در ارتباط با دیگران.
برونگرایی در تمایل به بیرون رفتن، پرحرفی، و رفتار پر انرژی نمایان می‌شود، در حالی که درونگرایی بیشتر در رفتار انفرادی و خویشتن‌داری آشکار می‌گردد.
برون گرایی و درون گرایی هردو معمولاً به عنوان یک زنجیرهٔ پیوستهٔ واحد در نظر گرفته می‌شوند. بنابراین، بیشتر بودنش در یکی از آن دو مستلزم کاهش در دیگری است.
کارل یونگ و پیروان او باور دارند که همه از هر دو گرایش برونگرایی و درونگرایی برخوردار هستند، (و معمولاً) یکی از آن دو بر دیگری غالب است.
با این حال، به جای تمرکز بر رفتار فردی، یونگ همیچین تعریفی از درونگرایی و برونگرایی ارایه می‌دهد:
درونگرایی به عنوان «نوع نگرشی که برحسب روش برخورد در جهت‌گیری در زندگی از طریق محتویات ذهنی روانی نمایان می‌شود» (تمرکز بر فعالیت‌های روانی درونی)، و برونگرایی: به عنوان «نوع نگرشی که بر حسب شدت علاقه بر روی جسم خارجی تعریف می‌شود» (جهان خارج)
اگر به مبحث برونگرایی و درونگرایی علاقه مند هستید، این برنامه دکتر مهرداد نامدار در برنامه سیمای خانواده شبکه یک سیما برایتان مفید خواهد بود.
مطالب پربازدید دیگر:
گفتگوی دکتر مهرداد نامدار با رادیو جوان – شخصیت نگران در خانواده
